W dniu 22 czerwca 2023 Europejski Trybunał wydał wyrok w sprawie Poklikayew przeciwko Polsce, skarga nr 1103/16, Europejski Trybunał Praw Człowieka jednogłośnie orzekł, że doszło do naruszenia art. 1 Protokołu nr 7 do Europejskiej Konwencji Praw Człowieka.
Artykuł ten zawiera gwarancje proceduralne dotyczące wydalania cudzoziemców. Sprawa dotyczyła wydalenia skarżącego z Polski w 2012 roku ze względów bezpieczeństwa narodowego bez podania skarżącego pełnej informacji o przyczynach oraz bez zapewnienia dostępu do dokumentów. Trybunał zauważył, że skarżący otrzymał jedynie bardzo ogólne informacje na temat stawianych mu zarzutów, podczas gdy z akt sprawy nie wynikało żadne konkretne działania z jego strony, które rzekomo zagrażały bezpieczeństwu narodowemu. Skarżący nie otrzymał również żadnych informacji o możliwości dostępu do dokumentów znajdujących się w aktach za pośrednictwem adwokata posiadającego wymagane poświadczenie bezpieczeństwa. Został już wydalony na Białoruś, co bardzo utrudniło mu obronę swojej sprawy w Polsce przed sądami.
W uzasadnieniu wyroku Poklikayew przeciwko Polsce Trybunał odwołał się do wyroku Wielkiej Izby Muhammad i Muhammad przeciwko Rumunii, gdzie wskazał, że wydalane osoby powinni zostać poinformowane o okolicznościach faktycznych, które skłoniły władze krajowe do uznania, że stanowią oni zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego, oraz że należy im zapewnić dostęp do dokumentów i informacji zawartych w aktach sprawy. Osoby mające być wydalone z kraju powinni mieć rzeczywistą możliwość przedstawienia argumentów przeciwko ich wydaleniu i powinni być chronieni przed arbitralnym działaniem władz. Trybunał orzekł, że prawo skarżącego do uzyskania informacji o powodach leżących u podstaw decyzji o jego wydaleniu oraz prawo do dostępu do dokumentów i informacji, zostało poważnie ograniczone. Potrzeba takich ograniczeń nie została uzasadniona przez właściwe organy zajmujące się sprawą. Trybunał musiał zatem ocenić, czy w postępowaniu przeciwko skarżącemu zostały podjęte jakiekolwiek środki w celu zrównoważenia skutków tych ograniczeń. Trybunał zauważył, że skarżący otrzymał jedynie bardzo ogólne informacje na temat stawianych mu zarzutów, podczas gdy z akt sprawy nie wynikało żadne konkretne działania z jego strony, które rzekomo zagrażały bezpieczeństwu narodowemu. Nie otrzymał również żadnych informacji o możliwości dostępu do dokumentów znajdujących się w aktach za pośrednictwem adwokata posiadającego wymagane poświadczenie bezpieczeństwa. Fakt, że został już wydalony na Białoruś, bardzo utrudnił mu obronę swojej sprawy. Ponadto fakt, że ostateczna decyzja została podjęta przez niezależne organy sądowe wysokiego szczebla, nie wystarczył, aby zrównoważyć ograniczenia jego praw procesowych. Biorąc pod uwagę całość postępowania i biorąc pod uwagę swobodę uznania („margines uznania”) przyznaną państwom w takich sprawach, Trybunał stwierdził, że ograniczenia prawa wobec skarżącego doprowadziły do naruszenia art. 1 protokołu nr 7 Konwencji. Trybunał zasądził na rzecz skarżącego słuszne zadośćuczynienie w wysokości 6.500 EUR oraz 1.640 EUR tytułem poniesionych kosztów i wydatków.
